« ตอบ #698 เมื่อ: มิถุนายน 26, 2020, 10:16:54 am »
การจมอยู่ในความเศร้าเพราะอกหักก็เป็นการทำร้ายตัวเอง ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่เห็นคุณค่าของเรา แต่เป็นเราเองแหละที่ไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง การที่เขาไม่เห็นคุณค่าของเรานั้นเป็นเรื่องของเขา แต่ที่แย่กว่านั้นคือ การที่เราไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง ถึงขั้นทำร้ายตัวเอง แม้ไม่ได้ทำร้ายร่างกาย แต่อย่างน้อยก็ทำร้ายจิตใจ เอาแต่จมอยู่ในความเศร้า นั่งเจ่าจุก กินไม่ได้ นอนไม่หลับ จนสุขภาพย่ำแย่ เพื่อนมาชวนไปเที่ยวเพราะอยากช่วยให้เราคลายจากความเศร้า ก็ไม่ยอมไป ฉันจะขอนั่งเศร้าเจ่าจุกอยู่อย่างนี้ อย่างนี้เรียกว่าทำร้ายตัวเอง
ใครพูดไม่ดีกับเรา ใครทำอะไรไม่ดีกับเรา ผ่านไปเป็นอาทิตย์ เป็นเดือน ก็ปล่อยให้ความโกรธเผาลนจิตใจ แทนที่จะหาทางดับความโกรธ กลับปล่อยให้ความโกรธมันเผาจิตใจ ด้วยการครุ่นคิดถึงคนคนนั้น ไม่มีใครสั่งให้เราคิดถึงคนคนนั้นบ่อย ๆ ไม่มีใครขอร้อง แต่ว่าเป็นเราเองที่เอาแต่คิดถึงคนคนนั้น คิดถึงการกระทำหรือคำพูดของเขา แล้วเป็นอย่างไร มันก็เหมือนกับการเอามีดกรีดแทงใจ
คนที่ด่าเราหรือกลั่นแกล้งเรา เขาไม่สามารถยัดเยียดความโกรธให้เราได้ แต่เป็นจิตใจของเราเองที่ปล่อยให้ความโกรธเผาลน ไม่ใช่ปล่อยอย่างเดียว ยังส่งเสริมด้วย คือการครุ่นคิดถึงเขา คิดถึงการกระทำของเขา ทั้ง ๆ ที่เกลียดเขา โกรธเขา แต่ทำไมยังคิดถึงเขาไม่เลิกรา ไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมวาง เพราะอะไร ก็เพราะว่าเราไม่ได้รักตัวเอง เราไม่เป็นมิตรกับตัวเอง จึงซ้ำเติมตัวเอง
เวลาเจอเหตุร้าย ไม่ใช่แค่สูญเสียของรัก คนรัก หรือว่าถูกคนกลั่นแกล้งเท่านั้น เวลาเจ็บป่วยก็เหมือนกัน แทนที่จะป่วยแต่กาย ก็ปล่อยให้ใจป่วยด้วย จมอยู่กับความวิตกกังวล เอาแต่เฝ้าลงโทษตัวเองด้วยการบ่นคร่ำครวญ “ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมต้องเป็นฉัน” คำพูดตัดพ้อแบบนี้ทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว หรือบางทีรู้ตัวแต่ก็ยังทำ อะไรที่จะช่วยทำให้เรามีความสุขก็ปฏิเสธ
มีผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนเป็นนักเรียนวัยรุ่นเป็นคนหน้าตาดี มีเพื่อนเยอะ ต่อมาก็พบว่าตัวเองเป็นโรคแพ้ภูมิคุ้มกันของตัวเอง หรือที่เรียกว่าโรคพุ่มพวง ทำให้มีอาการหน้าบวม จากคนที่เคยรู้สึกว่าตัวเองสวย พอหน้าตาไม่สวยเหมือนเมื่อก่อน เธอก็รู้สึกอับอาย นอนป่วยอยู่ที่บ้าน เจ็บป่วยอย่างเดียวก็แย่อยู่แล้ว แต่เวลาที่เพื่อนมาเยี่ยม เธอก็ไม่ยอมให้เพื่อนเยี่ยม บางครั้งให้แม่ไปบอกเพื่อนว่าเธอหลับแล้ว บางครั้งก็ให้โกหกว่าเธอไม่อยู่บ้าน พยายามปฏิเสธไม่ให้เพื่อนเข้ามาเยี่ยม แต่พอไม่ได้พบปะพูดคุยกับเพื่อนเธอก็ทุกข์ ตอนหลังเธอก็คิดได้ว่าสิ่งที่เธอทำนั้นคือการหนีความสุข อันนี้เป็นคำของเธอ บางครั้งความสุขมาหาเธอถึงบ้าน แต่เป็นเธอเองที่ปฏิเสธ
เหมือนกับคนที่กำลังเศร้า เพื่อนมาชวนให้ไปเที่ยวที่นั่นที่นี่จะได้หายเศร้า ก็ปฏิเสธ ไม่ยอมไป ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกัน เธอปฏิเสธการพบปะของเพื่อน ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็ปรารถนากำลังใจจากเพื่อน แต่กลับปฏิเสธ อย่างนี้เรียกว่า “หนีความสุข” ซึ่งเป็นการทำร้ายตัวเองอย่างหนึ่ง
ข้อธรรม คำสอน พระไพศาล วิสาโล
ธรรมบรรยาย พระไพศาล วิสาโล
ปี ๒๕๖๑ ตอนที่ ๑ พบมิตรที่ใจ
ขอขอบคุณข้อมูลจาก : Facebook ข้อธรรม คำสอน พระไพศาล วิสาโล
https://www.facebook.com/visalo/
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: สิงหาคม 06, 2020, 06:29:24 am โดย ยาใจ »
เข้าสู่ระบบ
