พุทธศาสนสุภาษิต - 2.1(01 - 110)
หมวด 2 หมวดบุคคล
1 คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลก
2 ผู้มีความรู้ในทางที่ชั่ว เป็นผู้เสื่อม
3 ผู้มีความรู้ในทางที่ดี เป็นผู้เจริญ
4 พวกโจร เป็นเสนียดของโลก
5 ผู้เกลียดธรรม เป็นผู้เสื่อม
6 ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญ
7 สตรีเป็นมลทินของพรหมจรรย์
8 ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเอง
9 ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่น
10 ความสัตย์นั่นแล ดีกว่ารสทั้งหลาย
11 คนย่อมเป็นที่เกลียดชัง เพราะขอมาก
12 ผู้ถึงพร้อมด้วยองคคุณ หาได้ยาก
13 คนเมื่อโกรธแล้ว มักพูดมาก
14 คนเมื่อรักแล้ว มักพูดมาก
15 พึงป้องกันภัยที่ยังมาไม่ถึง
16 วิญญูชนตำหนิ ดีกว่าคนพาลสรรเสริญ
17 บุรุษอาชาไนย หาได้ยาก
18 ความคุ้นเคย เป็นญาติอย่างยิ่ง
19 คำสัตย์แล เป็นวาจาไม่ตาย
20 บรรพชิตผู้ไม่สำรวม ไม่ดี
21 พระราชา เป็นเครื่องปรากฏของแว่นแคว้น
22 สัตบุรุษ ไม่มีในชุมนุมใด ชุมนุมนั้นไม่ชื่อว่าสภา
23 กวีเป็นที่อาศัยแห่งคาถาทั้งหลาย
24 สัตบุรุษ ไม่ปราศรัยเพราะความได้กาม
25 ผู้ฟังมาก ต้องพิจารณาเป็นสำคัญ
26 มีบางคนในโลกที่ยับยั้งการกระทำด้วยความละอาย
27 คนจะประเสริฐ ก็เพราะการกระทำ และ ความประพฤติ
28 อ่อนไป ก็ถูกเขาหมิ่น แข็งไป ก็มีภัยเวร
29 คนได้เกียรติ เพราะความสัตย์
30 บัณฑิตย่อมรักษาอินทรีย์
31 พระมหากษัตริย์ทรงเครื่องรบ ย่อมสง่า
32 สมณะในศาสนานี้ ไม่เป็นข้าศึกในโลก
33 บัณฑิตย่อมไม่แสดงอาการขึ้นลง
34 ผู้ขอย่อมไม่เป็นที่รักของผู้ถูกขอ
35 บุตรเป็นที่ตั้งของมนุษย์ทั้งหลาย
36 บัณฑิตมีความไม่เพ่งโทษผู้อื่นเป็นกำลัง
37 สมณะ พึงตั้งอยู่ในภาวะแห่งสมณะ
38 คนมีปัญญาทราม ย่อมพร่าประโยชน์เสีย
39 ไม่ควรขอสิ่งที่รู้ว่าเป็นที่รักของเขา
40 ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง
41 คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อ
42 คนซื่อตรง ไม่พูดคลาดความจริง
43 ผู้มีปัญญาย่อมไม่ขอเลย
44 คนมีสติ ย่อมได้รับความสุข
45 สามีเป็นเครื่องปรากฎของสตรี
46 ผู้ไหว้ ย่อมได้รับการไหว้ตอบ
47 ผู้ทำสักการะ ย่อมได้รับการสักการะ
48 ไม่ควรดูหมิ่นลาภของตน
49 คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวัน
50 คนอ่อนแอ ก็ถูกเขาดูหมิ่น
51 มีญาติมาก ๆ ยังประโยชน์ให้สำเร็จ
52 สตรี เป็นสูงสุดแห่งสิ่งของทั้งหลาย
53 ผู้รักษา ควรมีสติรักษา
54 ได้สิ่งใด พึงพอใจในสิ่งนั้น
55 สมณะ พึงเป็นสมณะที่ดี
56 อสัตบุรุษ ย่อมไปนรก
57 ผู้บูชา ย่อมได้รับการบูชา
58 สติ เป็นธรรมเครื่องตื่นอยู่ในโลก
59 สติจำเป็นในที่ทั้งปวง
60 คนโง่ ไม่ควรเป็นผู้นำ
61 พระราชา เป็นประมุขของประชาชน
62 ผู้ใดไม่พูดเป็นธรรม ผู้นั้นไม่ใช่สัตบุรุษ
63 อสัตบุรุษ แม้นั่งอยู่ในที่นี้เองก็ไม่ปรากฎ เหมือนลูกศรที่ยิงไปกลางคืน
64 ฤษีทั้งหลาย มีสุภาษิตเป็นธงชัย
65 ผู้ประกอบด้วยทมะ และ สัจจะนั้นแล ควรครองผ้ากาสาวะ
66 พึงตามรักษาความสัตย์
67 สัตบุรุษมีสวรรค์เป็นที่ไปในเบื้องหน้า
68 บรรดาภริยาทั้งหลาย ภริยาผู้เชื่อฟังเป็นผู้ประเสริฐ
69 ปราชญ์ มีกำลังบริหารหมู่ให้ประโยชน์สำเร็จได้
70 ความสันโดษด้วยปัจจัยตามมีตามได้ นำสุขมาให้
71 คนมีปัญญาทราม ย่อมแนะนำในทางที่ไม่ควรแนะนำ
72 พูดอย่างใด พึงทำอย่างนั้น
73 ความสงัดของผู้สันโดษมีธรรมปรากฎ เห็นอยู่ นำสุขมาให้
74 สัตบุรุษยินดีในการเกื้อกูลสัตว์
75 ผู้สงบระงับ ย่อมอยู่เป็นสุข
76 มารดา บิดา ท่านว่าเป็นพรหมของบุตร
77 สัตบุรุษไม่ปราศรัยเพราะใคร่กาม
78 ผู้ถูกขอเมื่อไม่ให้สิ่งที่เขาขอ ย่อมไม่เป็นที่รักของผู้ขอ
79 คนมีปัญญา ย่อมไม่ประกอบในทางอันไม่ใช่ธุระ
80 บรรพชิตฆ่าผู้อื่น เบียดเบียนผู้อื่น ไม่เป็นสมณะเลย
81 คนโง่ มีกำลังบริหารหมู่ย่อมไม่สำเร็จประโยชน์
82 คนฉลาด ย่อมละบาป
83 พึงประพฤติให้พอเหมาะพอดี
84 ผู้มุ่งประโยชน์โดยไร้อุบาย ย่อมลำบากที่จะได้ประโยชน์นั้น
85 ชื่อว่าบัณฑิตย่อมทำประโยชน์ให้สำเร็จได้แล
86 คนมีปัญญาทราม ย่อมทำความประทุษร้าย
87 ถ้าพระราชาเป็นผู้ทรงธรรม ราษฎรทั้งปวงก็เป็นสุข
88 คนแข็งกระด้างก็มีเวร
89 กลิ่นของสัตบุรุษย่อมหวนทวนลมได้
90 ท่านผู้เป็นที่พึ่ง ย่อมประกอบด้วยกรุณายิ่งใหญ่
91 ภริยาผู้ฉลาด ย่อมนับถือสามี และ คนที่ควรเคารพทั้งปวง
92 มารดาบิดาท่านว่าเป็นบูรพาจารย์ (ของบุตร)
93 ปราชญ์ได้โภคทรัพย์แล้ว ย่อมสงเคราะห์ญาติ
94 สัตบุรุษได้ตั้งมั่นในความสัตย์ที่เป็นอรรถและเป็นธรรม
95 ผู้ปราศจากทมะ และ สัจจะ ไม่ควรครองผ้ากาสาวะ
96 อสัตบุรุษย่อมไปนรก
97 คนมีปัญญาทราม ย่อมประกอบการอันไม่ใช่ธุระ
98 ผู้มีความดีจงรักษาความดีของตนไว้
99 มารดาบิดาเป็นที่นับถือของบุตร
100 สาธุชนย่อมหลุดพ้นเพราะไม่ยึดมั่นถือมั่น
101 ผู้กินคนเดียว ไม่ได้ความสุข
102 สัตบุรุษ ยินดีในการเกื้อกูลสัตว์
103 สัตบุรุษย่อมปรากฏในที่ไกล เหมือนภูเขาหิมพานต์
104 สัตบุรุษ ย่อมขจรไปทั่วทุกทิศ
105 ในหมู่มนุษย์ ผู้ฝึกตนแล้วเป็นผู้ประเสริฐสุด
106 คนมีปัญญา ย่อมแนะนำในทางที่ควรแนะนำ
107 บรรดาบุตรทั้งหลาย บุตรผู้เชื่อฟังเป็นผู้ประเสริฐ
108 พระราชาจงรักษาประชาราษฎร์
109 พระมหากษัตริย์เป็นผู้ประเสริฐสุด
110 คนโง่รู้สึกว่าตนโง่ จะเป็นผู้ฉลาดเพราะเหตุนั้นได้บ้าง
พุทธศาสนสุภาษิต – 2.1 (01 – 110)
หมวด 2 หมวดบุคคล
